Na wyjściu z szpitala po porodzie przywitała mnie moja przyjaciółka, a mój mąż nawet nie chciał spojrzeć na dziecko

Nasza relacja z Antonem rozwijała się bardzo szybko. Przedtem właśnie przeprowadziłam się do tego miasta i nie zamierzałam angażować się w żadne romanse. W tamtym okresie potrzebowałam pracy i miejsca do życia.

W rezultacie znalazłam pracę w sklepie jego matki. Zaproponowała mi także wynajęcie pokoju w swoim mieszkaniu. Wtedy wydawało mi się to idealnym rozwiązaniem. W ten sposób poznałam Antona, który później został moim mężem.

Od razu było widać, jak bardzo kocha swoją matkę i jest do niej przywiązany. Słuchał wszystkiego, co mu mówiła, starał się w każdy sposób ją zadowolić, pomagać, nawet jeśli nie prosiła o to.

Moja babcia zawsze powtarzała, że to, jak mężczyzna traktuje swoją matkę, pokazuje, jak będzie postępować z żoną. Słowa babci natychmiast mnie oczarowały. Dlatego po kilku miesiącach zalotów zgodziłam się na propozycję Antona o małżeństwo.

A kilka tygodni po ślubie dowiedziałam się, że spodziewam się dziecka. Wtedy wydawało mi się, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Ale to właśnie tego dnia wszystko zaczęło się sypać…

Pracowałam w sklepie teściowej do samego końca. Nawet gdy do porodu został tydzień, nie znalazła zastępstwa dla mnie. W rezultacie w dniu narodzin wcześniej zamknęłam sklep, aby jechać do szpitala.

Kiedy matka Antona dowiedziała się o tym, bardzo się zdenerwowała. Przyjechała do szpitala i powiedziała, żebym spakowała swoje rzeczy i opuściła jej dom. Ale ani nowo narodzonego wnuczka Pavlika, ani mój mąż nawet nie spojrzeli na niego. Mąż tylko powiedział, że nie oczekiwał ode mnie takiej nieodpowiedzialności. W rezultacie przyjaciółka odebrała mnie z szpitala, i od tego czasu mieszkam u niej.

Minęły już cztery miesiące od tamtego dnia, a nadal nie mogę ogarnąć, co się stało. Wydaje mi się, że to jakiś koszmar, z którego nie mogę się obudzić. Nie wiem, co dalej robić bez dochodu i własnego mieszkania z małym dzieckiem.