Ten incydent na działce stał się przyczyną naszego rozwodu. Urodziny Wadyma świętowaliśmy na działce. Zaprosiliśmy rodziców i najbliższych przyjaciół. W domu przygotowałam kilka sałatek, na miejscu upiekliśmy szaszłyki i ziemniaki. Kiedy zapadł wieczór, poprosiłam męża, żeby pomógł mi posprzątać stół. Z niechęcią zaczął zbierać naczynia – i wtedy zobaczyła to teściowa

Mam 45 lat i jestem w drugim małżeństwie. Z moim obecnym mężem żyjemy razem już 15 lat i mamy bardzo dobre relacje. Kłótni prawie nie ma, a ja uważam, że to w dużej mierze zasługa mojego pierwszego męża. Rozwód z nim nauczył mnie wielu rzeczy.

Za pierwszym razem wyszłam za mąż w wieku 22 lat. Wadym, mój ówczesny mąż, miał 23. Byliśmy młodzi, niecierpliwi, długo się docieraliśmy. Starałam się być dobrą żoną, ale brakowało mi doświadczenia.

Przeżyliśmy razem rok i w sumie było całkiem dobrze. Jedynym problemem była ciągła ingerencja rodziców Wadyma w nasze sprawy, choć mieszkaliśmy osobno. Teściowa niemal codziennie przychodziła do nas z „cennymi radami”. Na początku grzecznie ich słuchałam, ale z czasem zaczęło mnie to męczyć.

Zbliżały się urodziny Wadyma. Wrzesień był ciepły, więc zdecydowaliśmy się świętować na działce. Zaprosiliśmy rodziców i najbliższych znajomych. Było miło – ja w domu zrobiłam kilka sałatek, na działce upiekliśmy szaszłyki i ziemniaki.

We wrześniu szybko robi się ciemno, więc zaczęliśmy się zbierać. Trzeba było jeszcze posprzątać stół, miałam nadzieję, że ktoś mi pomoże. Rodzice Wadyma już kręcili się przy samochodzie, starannie układając w bagażniku torby z produktami, które zebrali na działce. Poprosiłam więc Wadyma, żeby mi pomógł.

Z niechęcią, ale zaczął zbierać naczynia – i wtedy zobaczyła to teściowa. Spojrzała na niego tak, że niemal upuścił talerz.

Podeszła i złośliwie powiedziała:
– Synu, naczynia to nie męska sprawa. Twój ojciec przez 35 lat małżeństwa ani razu nie wziął do ręki brudnego talerza.

A do mnie dodała:
– A tobie, synowo, powinno być wstyd, że nie dajesz sobie rady sama i wciągasz męża w babskie obowiązki.

Nie wiem, jak to się stało, ale ten komentarz zepsuł cały wieczór. W drodze do domu milczeliśmy. Najgorsze było jednak to, że następnego dnia Wadym chodził nadąsany jak chmura.

Kiedy zapytałam, o co chodzi, odpowiedział:
– Przed rodzicami mnie upokorzyłaś.

Nie mogłam pojąć, co zrobiłam źle. Poprosiłam tylko, żeby zebrał swoje brudne talerze, bo już się ściemniało. Ale w rodzinie Wadyma mężczyźni nigdy nie tykali się brudnych naczyń – teraz to do mnie dotarło.

Zaczęłam analizować nasze życie i uświadomiłam sobie, że Wadym nigdy nie zmywał po sobie – zawsze robiłam to ja, nawet nie zwracając na to uwagi. Okazało się, że to ich „rodzinna zasada”.

Trudno w to uwierzyć, ale właśnie ten przykry incydent na działce stał się początkiem końca naszego małżeństwa. Rozwiodłam się z Wadymem w wieku 23 lat i do 30 byłam sama. A potem poznałam Ostapa.

Wchodząc w drugie małżeństwo, od razu omówiliśmy, jakie mamy prawa i obowiązki. Nauczyłam się na błędach, więc powiedziałam Ostapowi, że będę zmywać naczynia sama. On jednak uśmiechnął się, pokręcił głową i po kilku dniach w naszej kuchni pojawiła się zmywarka.

Nie powiem, że żyjemy idealnie – drobne nieporozumienia się zdarzają – ale jestem szczęśliwa i wcale nie żałuję, że pierwszy związek się rozpadł. A Wadym? On nigdy już się nie ożenił.