• 

  CIEKAWE

  Powiedziałam mojemu synowi, że nie przyjdę na jego ślub, bo uważam, że wybrana przez niego narzeczona zupełnie do niego nie pasuje. Ale to, niestety, obróciło się przeciwko mnie — syn odwołał uroczystość i oznajmił, że po prostu pójdą do urzędu stanu cywilnego. Nie mam pojęcia, co powiem rodzinie i przyjaciołom, którzy od miesięcy czekali na wesele mojego jedynego dziecka

  Jak każda matka, marzyłam, że mój syn wybierze sobie żonę mądrą, piękną, ambitną i z przyszłością. Dużo mu daliśmy — w wieku 25 lat ma własne mieszkanie, drogi samochód, dyplom… Continue reading "Powiedziałam mojemu synowi, że nie przyjdę na jego ślub, bo uważam, że wybrana przez niego narzeczona zupełnie do niego nie pasuje. Ale to, niestety, obróciło się przeciwko mnie — syn odwołał uroczystość i oznajmił, że po prostu pójdą do urzędu stanu cywilnego. Nie mam pojęcia, co powiem rodzinie i przyjaciołom, którzy od miesięcy czekali na wesele mojego jedynego dziecka"

  4 weeks ago

• 

  CIEKAWE

  Polina mieszkała z mężem w małym miasteczku: on miał świetną pracę z wysoką pensją, rodzice mieszkali tuż obok, mieli własne mieszkanie i drogi samochód. Żyli znacznie lepiej niż większość znajomych. Aż pewnego dnia mąż zaskoczył ją wiadomością – przenoszą go do pracy w Warszawie. Poprosił, by wszystko zostawiła, zabrała dzieci i pojechała z nim. Ale Polina nie chciała tak po prostu rzucać wszystkiego, choć żal jej było pieniędzy, które mógłby tam zarabiać

  Polina ma trzydzieści lat. Ma rodzinę – dwóch synów, pięcio- i trzyletniego, dobrego męża oraz rodziców, uczciwych i niezawodnych ludzi, którzy mieszkają dosłownie pięć minut pieszo od nich. Ma też… Continue reading "Polina mieszkała z mężem w małym miasteczku: on miał świetną pracę z wysoką pensją, rodzice mieszkali tuż obok, mieli własne mieszkanie i drogi samochód. Żyli znacznie lepiej niż większość znajomych. Aż pewnego dnia mąż zaskoczył ją wiadomością – przenoszą go do pracy w Warszawie. Poprosił, by wszystko zostawiła, zabrała dzieci i pojechała z nim. Ale Polina nie chciała tak po prostu rzucać wszystkiego, choć żal jej było pieniędzy, które mógłby tam zarabiać"

  4 weeks ago

• 

  CIEKAWE

  Kiedy tylko kupiliśmy mieszkanie, żeby uniknąć kredytu, moi rodzice dołożyli sporą część pieniędzy. Mąż, Paweł, zapisał je jednak na siebie, a ja – głupia – nie pomyślałam wtedy, że to ważne. Przecież planowałam z nim przeżyć całe życie. A pół roku później dowiedziałam się, że Paweł ma inną kobietę… i teraz prosi mnie, żebym opuściła mieszkanie, w które włożyłam tyle serca, pracy i pieniędzy.

  Mam 28 lat i od trzech lat mieszkam sama. Z Pawłem poznaliśmy się w pracy, spotykaliśmy się rok, a potem zaczęliśmy mieszkać razem. Nie spieszyło nam się do ślubu –… Continue reading "Kiedy tylko kupiliśmy mieszkanie, żeby uniknąć kredytu, moi rodzice dołożyli sporą część pieniędzy. Mąż, Paweł, zapisał je jednak na siebie, a ja – głupia – nie pomyślałam wtedy, że to ważne. Przecież planowałam z nim przeżyć całe życie. A pół roku później dowiedziałam się, że Paweł ma inną kobietę… i teraz prosi mnie, żebym opuściła mieszkanie, w które włożyłam tyle serca, pracy i pieniędzy."

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Mój mąż jest bardzo zamożnym człowiekiem. Zresztą, chętnie pomaga też mojej mamie. Mama mówi, że nigdy nie żyła tak dobrze jak teraz – ma wszystko, o czym mogła marzyć. Kiedyś, w przypływie szczerości, postanowiłam się z nią podzielić tym, że zakochałam się w kimś innym i coraz częściej myślę o rozwodzie. Ale mama natychmiast przerwała mi rozmowę: „Zapamiętaj, córko – prawdziwe szczęście kobiecie dane jest tylko raz w życiu.”

  Mama zawsze powtarzała, że za mąż trzeba wychodzić nie za tego, w którym się zakochasz, ale za tego, który cię kocha i potrafi uczynić cię szczęśliwą. Wierzyłam jej, bo sama… Continue reading "Mój mąż jest bardzo zamożnym człowiekiem. Zresztą, chętnie pomaga też mojej mamie. Mama mówi, że nigdy nie żyła tak dobrze jak teraz – ma wszystko, o czym mogła marzyć. Kiedyś, w przypływie szczerości, postanowiłam się z nią podzielić tym, że zakochałam się w kimś innym i coraz częściej myślę o rozwodzie. Ale mama natychmiast przerwała mi rozmowę: „Zapamiętaj, córko – prawdziwe szczęście kobiecie dane jest tylko raz w życiu.”"

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Teściowa często pomagała synowi i synowej, bo wiedziała, że żyją skromnie. Oddała im swoje stare, ale porządne meble — szafę, dwie szafki nocne, kanapę i kącik kuchenny. Pomogła też kupić najpotrzebniejsze sprzęty: lodówkę i pralkę. Na urodziny zawsze dawała im coś ładnego, przywoziła warzywa, owoce, sery, śmietanę, a czasem nawet mięso z wioski. Pewnego dnia zadzwoniła jednak do synowej: – Teresko, a czemu twoja mama wam nie pomaga? Przecież mieszka tak blisko. Ja już naprawdę nie daję rady, zrozum mnie, dziecko. Na to Tereska chłodno odpowiedziała: – To nie pani sprawa, czemu moja mama nie pomaga i dlaczego nie chce. Proszę pilnować własnych spraw i nie liczyć cudzych pieniędzy

  – W poniedziałek byłam z małą u lekarza, wzięłam zaświadczenie, żeby mogła wrócić do przedszkola – opowiada 35-letnia Teresa. – We wtorek odprowadziłam ją rano, pojechałam do pracy, bo siedziałyśmy… Continue reading "Teściowa często pomagała synowi i synowej, bo wiedziała, że żyją skromnie. Oddała im swoje stare, ale porządne meble — szafę, dwie szafki nocne, kanapę i kącik kuchenny. Pomogła też kupić najpotrzebniejsze sprzęty: lodówkę i pralkę. Na urodziny zawsze dawała im coś ładnego, przywoziła warzywa, owoce, sery, śmietanę, a czasem nawet mięso z wioski. Pewnego dnia zadzwoniła jednak do synowej: – Teresko, a czemu twoja mama wam nie pomaga? Przecież mieszka tak blisko. Ja już naprawdę nie daję rady, zrozum mnie, dziecko. Na to Tereska chłodno odpowiedziała: – To nie pani sprawa, czemu moja mama nie pomaga i dlaczego nie chce. Proszę pilnować własnych spraw i nie liczyć cudzych pieniędzy"

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Któregoś dnia mój syn podszedł do mnie i powiedział: „Mamo, chyba się ożenię”. No to świetnie – odpowiedziałam – kiedy przyprowadzisz narzeczoną, żebym ją poznała? A on na to: „Zapraszałem ją już, ale nie chce. Mówi, że nie widzi potrzeby”. Zrobiło mi się przykro, bo to znaczyło, że zobaczę swoją przyszłą synową dopiero na ślubie. Tydzień namawiałam syna, żeby ją jednak przyprowadził. Zgodziła się niechętnie. Nie wiedziałam już, co myśleć. Cały wieczór starałam się, by jej się spodobało, by czuła się dobrze, ale ona ledwo odezwała się parę razy. Obdarowałam ją prezentami, proponowałam pomoc finansową, ale zawsze odmawiała, mówiąc, że niczego ode mnie nie potrzebuje

  – Chodzę przy nich jak po cienkim lodzie – opowiada pani Teresa, sześćdziesięcioletnia emerytka z Krakowa. – U nich w domu boję się nawet za dużo mówić. Słucham uważnie, nie… Continue reading "Któregoś dnia mój syn podszedł do mnie i powiedział: „Mamo, chyba się ożenię”. No to świetnie – odpowiedziałam – kiedy przyprowadzisz narzeczoną, żebym ją poznała? A on na to: „Zapraszałem ją już, ale nie chce. Mówi, że nie widzi potrzeby”. Zrobiło mi się przykro, bo to znaczyło, że zobaczę swoją przyszłą synową dopiero na ślubie. Tydzień namawiałam syna, żeby ją jednak przyprowadził. Zgodziła się niechętnie. Nie wiedziałam już, co myśleć. Cały wieczór starałam się, by jej się spodobało, by czuła się dobrze, ale ona ledwo odezwała się parę razy. Obdarowałam ją prezentami, proponowałam pomoc finansową, ale zawsze odmawiała, mówiąc, że niczego ode mnie nie potrzebuje"

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Wczoraj miałam urodziny, a moje dzieci po prostu o nich zapomniały. Czekałam cały dzień, trzymając telefon w dłoni, ale ani syn, ani synowa nawet nie wspomnieli. Pewnie jestem im potrzebna tylko wtedy, gdy daję pieniądze. A kiedy niczego ode mnie nie oczekują — tak jakby mnie w ich życiu w ogóle nie było

  – To kim trzeba być, żeby nie złożyć życzeń własnej matce! W zeszłym roku, chociaż późnym wieczorem, ale jednak sobie przypomnieli! – mówi z żalem emerytka pani Helena Nowak. –… Continue reading "Wczoraj miałam urodziny, a moje dzieci po prostu o nich zapomniały. Czekałam cały dzień, trzymając telefon w dłoni, ale ani syn, ani synowa nawet nie wspomnieli. Pewnie jestem im potrzebna tylko wtedy, gdy daję pieniądze. A kiedy niczego ode mnie nie oczekują — tak jakby mnie w ich życiu w ogóle nie było"

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Helena Nowak nie może pojąć, jak żyje jej córka. Nie rozumie, po co Kasi taki mąż – zarabia marne grosze, wprowadził się do mieszkania córki, a pół roku każdej soboty i niedzieli spędza u swojej mamy na działce. Kasia próbowała jej tłumaczyć, że to jej życie i jej rodzina, a mama nie musi wszystkiego rozumieć ani oceniać

  – Wiesz, dopiero co się dowiedziałam, że moje wnuczki znowu chore – westchnęła Helena, emerytka z Poznania. – Małe mają gorączkę, a Kasia dwa dni już nie śpi i prawie… Continue reading "Helena Nowak nie może pojąć, jak żyje jej córka. Nie rozumie, po co Kasi taki mąż – zarabia marne grosze, wprowadził się do mieszkania córki, a pół roku każdej soboty i niedzieli spędza u swojej mamy na działce. Kasia próbowała jej tłumaczyć, że to jej życie i jej rodzina, a mama nie musi wszystkiego rozumieć ani oceniać"

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Mojej córeczce trafiła się naprawdę wspaniała teściowa – przyjęła ich do siebie po ślubie. Ja jestem prostą, wiejską kobietą, a mama mojego zięcia to kobieta z klasą – elegancka, zadbana, oczytana i mądra. Kiedy córka do mnie dzwoni, to wciąż tylko słyszę: „mama to”, „mama tamto”. Do mnie z mężem przyjeżdża rzadko, ale nie mam żalu. Jestem szczęśliwa, że żyje jej się dobrze w nowym domu.

  Nie wiem, czy mnie zrozumiecie, ale ja naprawdę cieszę się z całego serca, że moja córka ma taką cudowną teściową. Matka mojego zięcia stała się dla niej prawdziwą mamą. Mieszkam… Continue reading "Mojej córeczce trafiła się naprawdę wspaniała teściowa – przyjęła ich do siebie po ślubie. Ja jestem prostą, wiejską kobietą, a mama mojego zięcia to kobieta z klasą – elegancka, zadbana, oczytana i mądra. Kiedy córka do mnie dzwoni, to wciąż tylko słyszę: „mama to”, „mama tamto”. Do mnie z mężem przyjeżdża rzadko, ale nie mam żalu. Jestem szczęśliwa, że żyje jej się dobrze w nowym domu."

  1 month ago

• 

  CIEKAWE

  Moja mama to bardzo spokojna kobieta. Teraz mieszka z moim bratem i jego żoną. Synowa od razu przejęła dowodzenie – rządzi i mężem, i moją mamą, a mama milczy i wszystko znosi, bo uważa, że skoro jest na emeryturze, to brat ją utrzymuje. Ja z rodziną mieszkam w innym mieście, nie mogę zabrać mamy do siebie, a co robić – nie wiem. Mama miała dwoje dzieci – mnie i mojego brata. Naturalne, że każda matka chciałaby spędzić starość blisko córki, ale tak się złożyło, że mieszkam ponad dwieście kilometrów dalej. Wielu znajomych mnie krytykuje, że zostawiłam mamę bratu i jego żonie, choć wiem, że nie czuje się tam dobrze. Mój brat i jego żona mają własny dom, ale stworzyć mamie prawdziwie domowych warunków nie potrafili. Brat jest starszy ode mnie, a odkąd tata od nas odszedł, uznał się za głowę rodziny. Mama zawsze była cicha i łagodna, wszystkiego się bała i wolała milczeć. Może właśnie dlatego ojciec odszedł – znalazł sobie bardziej energiczną kobietę. Mama zgodziła się na rozwód bez słowa – „skoro chce odejść, niech idzie” – powiedziała wtedy spokojnie. Ojciec zostawił nam dom, dwanaście kilometrów od miasta. Duży ogród, altana – wszystko piękne. Ale ja z bratem nigdy nie mieliśmy dobrych relacji. Marzyłam tylko, żeby jak najszybciej wyjechać, dlatego wybrałam studia daleko od domu. Znalazłam się w mieście, w którym teraz mieszkam. Uczyłam się, na wakacje wracałam, znowu kłóciłam się z bratem i znowu wyjeżdżałam. Zawsze mu powtarzałam, że nie zazdroszczę jego przyszłej żonie – z jego charakterem łatwo nie będzie. Na trzecim roku studiów zaprosił mnie na swoje wesele. Mama była zachwycona, uśmiechnięta, starała się dogodzić tej „królowej”, a ja od razu poczułam, że to kobieta jeszcze gorsza niż on. Wyniosła, patrząca z góry, a mnie traktowała jak powietrze. Brat przy niej chodził jak potulny piesek. Z wesela wracałam z ciężkim sercem, czując niepokój o mamę. Dzwoniłam do niej przez Skype’a – widziałam jej smutne oczy za uśmiechem. Opowiadała, że synowa przejęła rządy w domu: tylko ona decyduje, co robić, co sadzić w ogrodzie, jak wszystko ma wyglądać. Sama nic nie robi, tylko wydaje polecenia, a brat z mamą muszą wszystko wykonywać. Kiedy próbowałam rozmawiać z bratem, odpowiadał: „To już nie twoja sprawa.” Wyszłam za mąż, na ślub zaprosiłam tylko mamę. Nasze mieszkanie należy do mojego męża, mama czuła się u nas skrępowana – kuchnia mała, nie ma gdzie spać, tydzień mieszkaliśmy wszyscy w jednym pokoju: mąż na podłodze, ja z mamą na łóżku. Po tygodniu wróciła do siebie, mówiąc, że ma obowiązki. W rzeczywistości po prostu nie chciała nam przeszkadzać. A synowa właśnie wtedy urodziła córkę – więc mama była tam potrzebna jako niania. Dwa lata później ja urodziłam syna, dziś ma już sześć lat. I przez te wszystkie lata widzę, jak mama coraz bardziej gaśnie. Nie narzeka, ale wiem, że synowa często urządza awantury – i bratu, i jej. Synowa obwinia mamę za wszystko, co dotyczy wnuczki – że nie dopilnowała, że coś zrobiła nie tak. Wymaga porządku w domu, złości się, gdy obiad nie jest na czas. Mama czasem się żali, ale zaraz mówi: „Nic, nic, jakoś to przeżyjemy.” Mama wszystko znosi, bo uważa, że brat i synowa ją utrzymują, skoro jest na emeryturze. Ale to nieprawda — wiem, że całą swoją emeryturę wydaje na nich. Ostatnio mama powiedziała, że oglądała serial, zamiast odrabiać z wnuczką lekcje. Synowa wpadła do pokoju, wyrwała wtyczkę z gniazdka i nakazała jej natychmiast iść do dziecka. To już przegięcie! A brat? Broni żony. I wnuczka też — cała po matce. Szkoda mi mamy. Ale co mogę zrobić? Dom nie należy już do mnie, na brata nie mam wpływu, a do siebie zabrać mamy nie mogę. I to jest chyba w tym wszystkim najtrudniejsze — wiedzieć, że ktoś, kto całe życie dawał ciepło, teraz sam go nie ma

  Mama miała dwoje dzieci – mnie i mojego brata. Naturalne, że każda matka chciałaby spędzić starość blisko córki, ale tak się złożyło, że mieszkam ponad dwieście kilometrów dalej. Wielu znajomych… Continue reading "Moja mama to bardzo spokojna kobieta. Teraz mieszka z moim bratem i jego żoną. Synowa od razu przejęła dowodzenie – rządzi i mężem, i moją mamą, a mama milczy i wszystko znosi, bo uważa, że skoro jest na emeryturze, to brat ją utrzymuje. Ja z rodziną mieszkam w innym mieście, nie mogę zabrać mamy do siebie, a co robić – nie wiem. Mama miała dwoje dzieci – mnie i mojego brata. Naturalne, że każda matka chciałaby spędzić starość blisko córki, ale tak się złożyło, że mieszkam ponad dwieście kilometrów dalej. Wielu znajomych mnie krytykuje, że zostawiłam mamę bratu i jego żonie, choć wiem, że nie czuje się tam dobrze. Mój brat i jego żona mają własny dom, ale stworzyć mamie prawdziwie domowych warunków nie potrafili. Brat jest starszy ode mnie, a odkąd tata od nas odszedł, uznał się za głowę rodziny. Mama zawsze była cicha i łagodna, wszystkiego się bała i wolała milczeć. Może właśnie dlatego ojciec odszedł – znalazł sobie bardziej energiczną kobietę. Mama zgodziła się na rozwód bez słowa – „skoro chce odejść, niech idzie” – powiedziała wtedy spokojnie. Ojciec zostawił nam dom, dwanaście kilometrów od miasta. Duży ogród, altana – wszystko piękne. Ale ja z bratem nigdy nie mieliśmy dobrych relacji. Marzyłam tylko, żeby jak najszybciej wyjechać, dlatego wybrałam studia daleko od domu. Znalazłam się w mieście, w którym teraz mieszkam. Uczyłam się, na wakacje wracałam, znowu kłóciłam się z bratem i znowu wyjeżdżałam. Zawsze mu powtarzałam, że nie zazdroszczę jego przyszłej żonie – z jego charakterem łatwo nie będzie. Na trzecim roku studiów zaprosił mnie na swoje wesele. Mama była zachwycona, uśmiechnięta, starała się dogodzić tej „królowej”, a ja od razu poczułam, że to kobieta jeszcze gorsza niż on. Wyniosła, patrząca z góry, a mnie traktowała jak powietrze. Brat przy niej chodził jak potulny piesek. Z wesela wracałam z ciężkim sercem, czując niepokój o mamę. Dzwoniłam do niej przez Skype’a – widziałam jej smutne oczy za uśmiechem. Opowiadała, że synowa przejęła rządy w domu: tylko ona decyduje, co robić, co sadzić w ogrodzie, jak wszystko ma wyglądać. Sama nic nie robi, tylko wydaje polecenia, a brat z mamą muszą wszystko wykonywać. Kiedy próbowałam rozmawiać z bratem, odpowiadał: „To już nie twoja sprawa.” Wyszłam za mąż, na ślub zaprosiłam tylko mamę. Nasze mieszkanie należy do mojego męża, mama czuła się u nas skrępowana – kuchnia mała, nie ma gdzie spać, tydzień mieszkaliśmy wszyscy w jednym pokoju: mąż na podłodze, ja z mamą na łóżku. Po tygodniu wróciła do siebie, mówiąc, że ma obowiązki. W rzeczywistości po prostu nie chciała nam przeszkadzać. A synowa właśnie wtedy urodziła córkę – więc mama była tam potrzebna jako niania. Dwa lata później ja urodziłam syna, dziś ma już sześć lat. I przez te wszystkie lata widzę, jak mama coraz bardziej gaśnie. Nie narzeka, ale wiem, że synowa często urządza awantury – i bratu, i jej. Synowa obwinia mamę za wszystko, co dotyczy wnuczki – że nie dopilnowała, że coś zrobiła nie tak. Wymaga porządku w domu, złości się, gdy obiad nie jest na czas. Mama czasem się żali, ale zaraz mówi: „Nic, nic, jakoś to przeżyjemy.” Mama wszystko znosi, bo uważa, że brat i synowa ją utrzymują, skoro jest na emeryturze. Ale to nieprawda — wiem, że całą swoją emeryturę wydaje na nich. Ostatnio mama powiedziała, że oglądała serial, zamiast odrabiać z wnuczką lekcje. Synowa wpadła do pokoju, wyrwała wtyczkę z gniazdka i nakazała jej natychmiast iść do dziecka. To już przegięcie! A brat? Broni żony. I wnuczka też — cała po matce. Szkoda mi mamy. Ale co mogę zrobić? Dom nie należy już do mnie, na brata nie mam wpływu, a do siebie zabrać mamy nie mogę. I to jest chyba w tym wszystkim najtrudniejsze — wiedzieć, że ktoś, kto całe życie dawał ciepło, teraz sam go nie ma"

  1 month ago